दंगल


प्राजक्ता पुन्हा एकदा सायलीचा नंबर फिरवावा काय या विचारात होती. इतक्यात तिचाच फोन वाजला. कॉलर आयडी मुंबईचा नंबर दाखवत होता.
सायोचाच फोन असणार असं मनाशी म्हणत सोफ्यावर बसकण मारत तिनं रिसीव्हर उचलला.
"हॅलो..."
"हॅलो... हं, प्राजू, बोल, सायली बोलतेय. फोन केला होतास? निरोप मिळाला मला दिपककडून..."
"आहात कुठे नोमॅडिक नेमाडेबाई? सकाळपासून सारखा फोन लावायचा प्रयत्न करतेय. मगाशी तुझ्या रूमपार्टनरलाही करून बघितला. ती म्हणाली की तू अजून ऑफिसमधेच आहेस. शेवटी निरोप ठेवला तुझ्या त्या दिपकजवळ."
"ए, ‘तुझ्या’ दिपकजवळ काय? आमचा ऑफिस बॉय आहे तो. कशासाठी फोन करत होतीस?"
"घ्या! आज तुझा स्पेश्शल दिवस. म्हटलं तुला फोन करावा, गप्पा माराव्यात..."
"अर्र तिच्या! सॉरी, सॉरी, लक्षातच नाही आलं माझ्या."
"अगं सायो, काय हे! स्वतःचा वाढदिवसही विसरलीस? इतकी काय अगदी कामात गढलीयेस?"
"ए बाई, जरा बाहेरच्या जगात काय चाल्लंय ते पण बघत जा! टी.व्ही. लावलायस का सकाळपासून?"
"छे! मी तर सकाळपासून तुला फोन लावण्यातच बिझी आहे."
"प्राजू, आय ऍम सिरीयस."
"सकाळी तुषारनं थोडा वेळ बातम्या लावल्या होत्या गं, तुमच्याच चॅनलवरच्या. आताशा तो दुसरं कुठलं चॅनल बघतच नाही! तिथे कालच्या सानिया मिर्झाच्या मॅचचंच दळण चाललं होतं."
"ती बातमी शिळी झाली. सेकंड राऊंडला हरली सुध्दा ती अमेरिकेच्या अनसीडेड प्लेअरकडून. ते सोड. आज सकाळी नवीनच राडा झालाय. मी नाईट करून घरी निघाले होते तर आमच्या पंटरनं मला थांबवून ठेवलंय. सकाळी तू फोन करत होतीस तेव्हा मी रेस्ट रूममधे डुलकी काढायला गेले होते. आता पुढचे किमान चार पाच दिवस तरी काही बघायलाच नको!"
"अरे बापरे! काय झालंय? मुंबईत दंगल बिंगल पेटलीय की काय? मला काहीच कल्पना नाहीय अजून. आमच्या सोसायटीच्या वार्ताहरानंही अजून काहीच बातमी आणलेली नाही."
सायलीला तशातही ते ऐकून अगदी मनापासून हसू आलं.
"कोण सोसायटीची वार्ताहर?"
"अगं, माझी काटकोनातली शेजारीण गं, अफ़िया."
"काटकोनातली कायऽऽ ! तुझे एकएक शब्द म्हणजे ना..."
"अगं म्हणजे तिचं आणि माझं दार एकमेकांशी काटकोन करतात ना म्हणून!"
"ते आलं माझ्या लक्षात. आणि काय गं, ती म्हणे एक आदर्श शेजारीण आहे..."
"हो, आहे की. पण आख्ख्या दुनियेच्या बातम्या सोसायटीत सर्वात आधी तिला कळतात आणि त्या ती सगळ्यात आधी मला येऊन सांगते. म्हणून मी तिचं सोसायटीची वार्ताहर असं नाव ठेवलंय. तुषारला सांगितल्यावर तो जाम हसला."
"तो हसणारच. त्याची खुन्नस आहे ना त्या फॅमिलीला?"
"उगीच खुन्नस वगैरे टोकाचे शब्द वापरू नकोस. हं, तो फारसा त्या लोकांशी बोलायच्या फंदात पडत नाही इतकंच. ए, खरंच, त्याचाही काही फोन नाही आला अजून. नाहीतर ऑफिसमधे नेटवर काही कळलं तर तो मला लगेच फोन करून सांगतो."
"येईल, येईल. त्याच्या पंटरनं त्याला मोकळा सोडण्याचीच वाट बघत असेल तो..."
"हे पंटर, पंटर काय लावलंयस मगापासून? काय झालंय ते सांग आधी."
"तुला खरंच माहीत नाही?"
"आता सांगतेऽस की चॅनल बदलू?"
ते ऐकून सायली जोरजोरात हसायला लागली.
"...हो, तुम्हा मिडीयावाल्यांशी अशाच भाषेत बोललं पाहीजे, त्याशिवाय कळत नाही तुम्हाला."
"अगं, मेज्जर राडा झालाय आणि तो ही मुंबईत नाही, तुमच्या तिकडेच कुठेतरी... ट्रेनचा एक आख्खा डबा पेटलाय..."
ते ऐकताच एकीकडे प्राजक्तानं टी.व्ही. लावला.
"काहीतरी ऍक्सिडेंट वगैरे असेल. सांगतायत ना बातम्यांमधे तसं..."
"वरकरणी तरी तसंच वाटतंय पण मिडीयातल्या जाणकारांची कुजबूज काहीतरी वेगळंच सांगतीये. ऍन्ड आय कॅन सेन्स इट, टू!"
"मग काय? तुमचा दौरा की काय लगेच इकडे? मागे ती कोकणरेल्वेवर दरड कोसळली होती तेव्हा अर्ध्या रात्री तू तिकडे धावली होतीस तुमच्या कॅमेरामनसकट... मावशीला अजूनही माहीत नाहीय ते. हो ना?"
"हो! आणि आईला ते कधी कळताही कामा नये... ती स्टोरी जर तिनं ऐकली तर ती आधी मला नोकरी सोडायला लावेल."
"इकडे येणारेस का? आणि कधी? आज? उद्या?"
"नाही, यावेळी फिरतीवर नाही. इथे मात्र असेन आज, उद्या दोन्ही दिवस प्राईम टाईमला."
"बरोबर! एकच डबा पेटलाय ना... मग तुम्ही कशाला धावपळ कराल?"
"ए, असलं काही नाहीय, कळलं ना! तुला मगाशीच म्हटलं तसं, मला यात काहीतरी वेगळा वास येतोय! एक साधी गोष्ट लक्षात घे - ऍक्सिडेंट असता तर एकच एक डब्याला आग लागली असती का? किमान तीनचार डबे तरी भडकायला हवे होते की नाही?"
"झाली का सुरू तुझी डिटेक्टिव्हगिरी? तुला तिथं न्यूज-ऍन्करिंग करायचे पैसे मिळतात ना?"
"अगं ती बातमी ऐकल्यापासून माझ्या डोक्यात सगळं हे असलंच घोळतंय. हे प्रकरण दिसतंय तेवढं सीधं नाहीय. यातनं मेज्जर काहीतरी उद्भवणार आहे."
"तुम्ही चॅनलवाले नेहमी असलंच काहीतरी पसरवता आणि..."
"नो डियर! नॉट धिस टाईम! माझं भाकीत खरं ठरतंय की नाही बघ! गेली सात वर्षं टिणगिण्या नाही मारलेल्या मी..."
"मला तसं नव्हतं गं म्हणायचं..."
"मला आलं लक्षात तुला काय म्हणायचंय ते. तुझी माझी काय काल-परवाची ओळख आहे? इलेक्ट्रॉनिक मिडीयाबद्दलची तुझी मतं मी पक्की जाणून आहे. बट स्टिल, मार्क माय वर्ड्स!"
"बरं बाई! पुढचे चार-पाच दिवस तुमच्या चॅनलला आम्ही नाक लावून बसू! मग तर झालं?"
"अब आयी ना तू लाईन पे..."
"बरं, चल, ठेवते आता. कौस्तुभची बस यायची वेळ झाली."
"ओके, बाय."
रिसीव्हर ठेवल्याक्षणी प्राजक्ताच्या लक्षात आलं की ज्यासाठी फोन करायचा होता ते काही बोलणं झालंच नाही. सायोला वाढदिवसाच्या शुभेच्छा वगैरे काही दिल्याच नाहीत आपण!
स्वतःशीच हसत तिनं कपाळावर हात मारून घेतला. सायोचं हे असंच नेहमी! तिच्याशी बोलताना विषय कुठून कुठे जाईल काही सांगता येत नाही. कायम अशी भरभरूनच बोलते ती. आज काय तर म्हणे ‘मेज्जर राडा’. ‘मेज्जर’ हा सायोचा अगदी लाडका शब्द आहे. दुसरा कुठला बरं? हं, ‘अशक्य’! अशक्य हसलो, अशक्य धमाल आली, ट्रेनला अशक्य धक्काबुक्की होती... काय अन्‌ काय!
आता पुन्हा उद्या फोन करेल आणि म्हणेल, "या राड्यामुळे अशक्य धावपळ आणि काम आहे."...
प्राजक्ताचं टी.व्ही.कडे लक्ष गेलं. फोनवर बोलताना तिनं त्याचा आवाज बंद करून ठेवला होता. समोर नुसतीच चित्रं हलत होती. घटनास्थळावरून वार्तांकन करणार्‍यांचे ताणलेले घसे दिसत होते, ऐकू मात्र येत नव्हते. तिचे कान कौस्तुभच्या शाळेच्या बसकडे लागले होते. तोपर्यंत वेळ घालवायला काहीतरी हवं म्हणून टी.व्ही. आणि आज सायोकडून कळलं म्हणून ही बातम्यांची चॅनल्स्‌...
प्राजक्ता रिकाम्या डोक्यानं आणि कोर्‍या चेहर्‍यानं ती मूक दृष्यं पाहत राहिली, इकडे तिकडे चॅनल्स्‌ बदलत राहिली.
----------
"मला आज दिवसभरात मान वर काढायलाही सवड मिळाली नाही. आत्ता निघताना तिवारी भेटला रिसेप्शनला, तो सांगत होता, आज काहीतरी राडा झालाय ना म्हणे आपल्या इथे?" संध्याकाळी ऑफिसमधून आल्यावर चहा घेता घेता तुषारनं प्रश्न केला.
"तू ही सायोसारखंच बोलतोयस की!", प्राजक्ता हसत हसत म्हणाली, "आणि ते आपल्या इथे नाही काही झालेलं; त्या ऍक्सिडेंटचं ठिकाण लांब आहे इथून."
"वा! छान! तू ही तो अपघात होता असंच धरून चाललीयेस वाटतं अजून..."
"तुला कसं माहिती की तो अपघात नाही?", ‘नाही’वर जोर देत प्राजक्ता म्हणाली.
"अरे.... तू समजलीस काय मला! तिवारीकडून जितकं काही कळलं त्यावरून मी लगेच ताडलं की देअर इज समथिंग फिशी अबाऊट इट..."
प्राजक्ता तुषारकडे आश्चर्यानं बघायला लागली.
"काय गं? इतके डोळे विस्फारायला काय झालं?"
"सायोपण फोनवर असंच म्हणत होती."
"अरे वा! आज लाडक्या मैत्रिणीचा फोन आला होता वाटतं? तरीच तू आत्ता इतकी खुषीत दिसतीयेस..."
"आधी मीच फोन करत होते पण ती भेटली नाही. मग तिनं केला. आज तिचा वाढदिवस आहे ना!"
"अरे हो, खरंच की! आज २८ तारीख, नाही का! मग, काय म्हणतात मिस्‌ सायली नेमाडे?"
"काही नाही रे, वाढदिवस म्हणून फोन केला खरा, पण त्याबद्दल काही बोललोच नाही आम्ही. पूर्णवेळ हेच चाललं होतं..."
"हेच? म्हणजे?"
"म्हणजे हेच, हा निव्वळ एक अपघात नसणार वगैरे. तिलाही त्यात काहीतरी वेगळा वास येतोय म्हणे!"
"ग्रेट माईंड्स थिंक अलाईक, यू नो!" डोळे मिचकावत तुषार म्हणाला.
"आजकाल तू फार इंग्लिश झाडत असतोस हं माझ्यासमोर!" प्राजक्ता त्याच्या गळ्यात पडत म्हणाली.
तुषारनं असे डोळे मिचकावले की ती नेहमीच विरघळायची.
"...आणि त्या अफूच्या संगतीत राहून तुझ्या तोंडात अति हिंदी बसलंय."
"अफू काय रे? तिचं नाव अफ़िया आहे. आणि दरवेळी गाडी तिकडे वळलीच पाहीजे का लगेच?"
"आता तर तिकडे गाडी वळवायलाच हवी! एक से एक सगळे फडतूस, लेकाचे!"
चटका बसल्यासारखी प्राजक्ता बाजूला झाली.
"तुषार, अरे कसली ही भाषा! किती हिणवून बोलतोस रे त्यांच्याबद्दल..."
"त्यांची तीच लायकी आहे."
"इतकी अगदी लायकी वगैरे काढायची काहीही गरज नाहीय. अफ़ियानं आणि तिच्या नवर्‍यानं काय घोडं मारलंय रे तुझं?"
"एकच नाही, चिक्कार मारलीयेत! चांगली पन्नास-साठ लोकं मेलीयेत आज त्या ट्रेनमधली..."
"त्याचा इथे काय संबंध?"
"आता तू वेड पांघरणारच, गं! तुमच्या या अशा ऍटिट्यूडमुळेच आज ही वेळ आलीय..."
तुमच्या??
नवरा बायकोतल्या नेहमीच्या मतभेदांपलिकडचं काहीतरी जाणवून प्राजक्ता एकदम शहारलीच.
"कसला ऍटिट्यूड? काय वेळ आलीय? काय बोलतोयस तू?"
"काही नाही. जाऊ दे. तुझ्याशी यावरून मी कशाला वाद घालतोय? तुला या गोष्टी कधीही पटणार नाहीत आणि पटवून घ्यायचा तू प्रयत्नही करणार नाहीस."
तुषार उठून कपबशी ठेवायला आत निघून गेला. संभाषण संपुष्टात आलंय हे प्राजक्ताला कळून चुकलं.
विषय कुठून कुठे गेला! सकाळी सायोशी बोलतानाही तेच, आत्ताही तेच!
ही गोष्ट इतकी महत्त्वाची आहे का की दोन मैत्रिणींना बोलायला दुसरा विषयच नसावा?
मुद्दा इतका अटीतटीचा झालाय का की नवरा-बायकोतले संवाद त्यामुळे विनाकारण कडवटपणाकडे वळावेत?
सायोचं एक जाऊ दे, तिच्या कामाचा तो एक भाग समजू आपण. पण तुषारही??
अफ़िया किंवा तिच्या नवर्‍याचा विषय निघाला की त्याच्या चेहर्‍यावर एक वेगळाच तुसडेपणा येतो, आवाजाला कुठलीतरी वेगळीच धार चढते!
एका आपल्यासारख्याच चालत्या बोलत्या व्यक्तीबद्दल इतका तिटकारा असू शकतो कुणाच्या मनात?
ते कुटुंब आपल्याशेजारी रहायला येतंय हे सुध्दा त्यानं किती वेड्यावाकड्या चेहर्‍यानं आपल्याला सांगितलं होतं. आपल्याला मात्र अनेक दिवस रिकाम्या असलेल्या शेजारच्या फ्लॅटमधे कुणीतरी रहायला येतंय याचाच आनंद झाला होता. त्यामुळे तेव्हा या गोष्टीवर आपण फारसा विचारच केला नाही. चार पाच वर्षं होऊन गेली त्याला. पण तो संदर्भ आता जुळतोय.
कंपनीच्या मालकीचीच दोन्ही घरं. मग तिथे रहायला कंपनीत काम करणारं कुणीही येऊ शकतं. पण कुठलीतरी चार अविवाहित टाळकी येऊन राहण्यापेक्षा एक सुशिक्षित, नांदतं कुटुंब केव्हाही चांगलंच की शेजार म्हणून. त्यांच्या अगदी गळ्यात गळेच घालायला हवेत असं कुठेय? मैत्री कुणाशी करावी हे आपल्या हातात असतं पण आपल्याला शेजार कुणाचा लाभणार आहे हे आपण नाही ना ठरवू शकत?? मग ज्या गोष्टी आपल्या हातातच नाहीत त्या गोष्टींवरून तोंडं वाकडी करायचं कारणच काय?...
तुषारसमोर मात्र हा युक्तिवाद नेहमीच थिटा पडायचा.
प्राजक्तानं एक सुस्कारा टाकला आणि ती स्वयंपाकघराकडे वळली. कपबशी ठेवायला आत गेलेला तुषार तिला ओलांडूनच पुन्हा बाहेर हॉलमधे गेला. पण जाताना त्यानं तिच्याकडे पूर्ण दुर्लक्षच केलं आणि तो टी.व्ही. लावून बसला.
टी.व्ही.चा आवाज ऐकताच प्राजक्तानं घड्याळ बघितलं. आठ वाजत आले होते.
"आज सायो आहे रेऽऽ प्राईम टाईमला...." तिनं आतून ओरडूनच तुषारला सांगितलं. त्यावर बाहेरून काहीच प्रतिसाद आला नाही.
----------
दारावरची बेल वाजल्यावर प्राजक्ताला आश्चर्य वाटलं. दूधवाला, पेपरवाला आणि केरवाला तिघंहीजण आपापली रोजची कामं करून गेले होते. सकाळच्या घाईत आता ही चौथ्यांदा बेल कुणाची असा विचार करून ती थोडी वैतागलीच.
"तुषारऽ, जरा बघ रे कोण आलंय..." तिनं आवाज दिला.
तुषार आतल्या खोलीत ऑफिसच्या कपड्यांना इस्त्री करत होता.
"इतक्या सकाळी कोण असणार दुसरं? ती तुझी जीवलग शेजारीणच असेल. जा, तूच बघ!" त्यानं तिला ताबडतोब झिडकारून टाकलं.
प्राजक्ताला दिवसाची सुरूवात एका नव्या वादावादीनं करायची नव्हती. त्यामुळे तिनं तुषारकडे दुर्लक्ष केलं आणि नॅपकीनला हात पुसत पुसतच बाहेर जाऊन दार उघडलं.
दारात नवव्या महिन्याच्या पोटाचा डोलारा सांभाळत अफ़िया उभी होती. दिल्लीहून तिच्या बाळंतपणासाठी आलेली तिची आई मागे सोफ्यावर जपाची माळ ओढत बसलेली होती.
शाळेसाठी तयार होऊन बसलेला कौस्तुभ दार उघडताच लगेच "आंटी, सालेम क्या कर रहा है?" असं म्हणत अफ़ियाच्या घरात शिरला. सालेमही युनिफॉर्म घालून, पाठीवर दप्तर वगैरे लावून तयार बसला होता. दोघंही जाऊन त्या हॉलच्या खिडकीतल्या बंदिस्त ग्रिलवर चढून बसले. त्या दोघांची ती अगदी आवडती जागा होती. तिथून कॉलनीतला रस्ता दिसायचा. तो रस्ता पुढे रहदारीच्या मुख्य रस्त्याला जिथे जाऊन मिळायचा तो चौकही खिडकीतून दिसायचा.
शाळेच्या वरच्या वर्गातल्या मुलांची बस आतल्या कॉलनीतल्या रस्त्यावर यायची नाही. बाहेरच्या बाहेरच निघून जायची. दोघंही वाकून वाकून लांबून येताना दिसणारी ती बस बघत होते.
"मेरी मम्मी ने बोला, अगले साल से मैं भी उस बस में जाऊंगाऽऽ" कौस्तुभ सालेमला चिडवायच्या सुरात म्हणाला. सालेम त्याच्या एक वर्ष मागे होता.
"तो क्या हुआ, उसके अगले साल मैं भी जाऊंगा। लेकिन तुम आंटी को मम्मी क्यों कहते हो? वो तो तुम्हारी आऽई है ना?"
"लेकिन तुम्हे तो मराठी नहीं समझता! तो तुम्हे कैसे पता चलेगा मैं क्या कह रहा हूं? इसलिये मैंने मम्मी कहा! तुम भी तो मम्मी ही कहते हो। ‘अम्मी’ क्यों नहीं कहते? जैसे आंटी नानीको कहती है.." कौस्तुभनं स्पष्टीकरण दिलं आणि पाठोपाठ सालेमला जाबही विचारला.
"मैं तो हमेशा मम्मी हीं कहता हूं... जब तुम नहीं होते हो, तब भी..."
दोन्ही आया मुलांच्या गप्पा कौतुकानं ऐकत होत्या. आपल्या लेकाचं हिंदी भाषेवरचं प्रभुत्त्व बघून प्राजक्ताला तर हसू आवरत नव्हतं.
"कल टी.व्ही.पे देखा?? कैसे वो ट्रेन की बोगी जल रहीं थी...", अफ़ियानं तिच्याकडे वळत प्रश्न केला.
उत्तरादाखल प्राजक्तानं नुसती मान हलवली.
टी.व्ही.वरच्या त्या दृष्यांनी अफ़ियाला वाईट वाटलं होतं. तिच्या चेहर्‍यावर ते स्पष्ट दिसत होतं. तसं ते नेहमीच दिसायचं. एखाद्या अपघाताची किंवा आसपासच्या सोसायट्यांमधल्या कुणाच्या घरातल्या एखाद्या नैसर्गिक मृत्यूची ऐकीव बातमी असो वा टी.व्ही.वर बातम्यांमधे दिसलेली अशी एखादी घटना असो, अफ़िया त्या तिर्‍हाईत दुःखात जणू बुडून जायची. तिच्या चेहर्‍यावर तेव्हा असे भाव असायचे की जणू तिला स्वतःलाच सुतक लागलं असावं. अशा वेळेला प्राजक्ताला खरं म्हणजे काय प्रतिक्रिया द्यावी तेच कळायचं नाही. बरं, त्यात दिखाऊपणा आहे म्हणावं तर तसंही नसायचं. भावना एकदम खर्‍या, बोलण्यामागचा कळवळा अगदी प्रामाणिक...
"बच्चों को स्कूल भेजना है क्या?"
"का? काय झालं?"
"आज ‘राज्यबंद’चं आवाहन केलं गेलंय ना? मी बी.बी.सी.वर ऐकलं पहाटे."
आत्ता इथे सायो असायला हवी होती - त्याक्षणी प्राजक्ताला वाटून गेलं. तिच्या त्या पंटरलाही पत्ता नसेल अजून या ताज्या घडामोडीचा आणि इथे बघ म्हणावं, आमच्या सोसायटीत न्यूज ब्रेक झाली सुध्दा!
उत्तरादाखल तिनं पुन्हा एकदा नुसतीच मान हलवली.
"अर्थात इथे तशी काही चिन्हं दिसत नाहीयेत अजूनतरी..."
"तेच ना! तिकडे ती गाडी जळलीय त्या भागात असेल त्याचा जास्त परिणाम."
"तरी सुध्दा, सालेमला शाळेत पाठवू की नको ते मला कळत नाहीय."
"शाळेत फोन करून बघ मग."
"केला होता. शाळा तर सुरू आहे म्हणतायत."
"हो ना? मग काय तर! आपण पाठवायचं मुलांना..."
त्याक्षणी तरी प्राजक्ताला तिच्या ब्यूटीपार्लरच्या अपॉईंटमेंटची जास्त चिंता होती. आदल्या आठवड्यात कौस्तुभला अचानक ताप भरल्यामुळे एकदा ती रद्द करावी लागलीच होती. आता पुन्हा तसं करण्याची तिची बिलकुल इच्छा नव्हती.
"क्या हुआ? तुम्हें कहीं बाहर जाना है?", तिचा विचारमग्न चेहरा पाहून अफ़ियानं विचारलं.
"हो ना! अगं, पार्लरची अपॉईंटमेंट घेतलीय दहा वाजताची. आता हा शाळेत नाही गेला तर..."
"मग काय झालं? माझ्या घरी खेळेल तो..."
प्राजक्ताला नवल वाटलं. काय उत्साह आहे या बाईच्या अंगात! दिवस भरत आलेले असतानाही दोन दंगेखोर मुलांना तास-दीड तास सांभाळायची तयारी आहे हिची! पण तिला पटकन्‌ ‘हो’ देखील म्हणवेना.
या दोघींच्या बोलण्याकडे मुलांचेही कान होतेच. चेहर्‍यावर अगदी समजूतदारपणाचा आव आणत कौस्तुभ खिडकीतूनच मागे वळून म्हणाला, "आई, तू जा. मी सालेमकडे खेळेन."
अफ़िया त्याच्याकडे कौतुकानं बघायला लागली. तिला त्या वाक्याचा शब्दशः अर्थ जरी कळला नाही तरी सारांश बरोबर लक्षात आला.
इतक्यात खालून रोजच्या शाळेच्या बसचा परिचित आवाज ऐकू आला.
"मी बसवाल्याला सांगून येते की शाळा सुरू असल्याची खात्री करूनच मुलांना तिथे उतरव; नाहीतर सरळ परत नीट घरी आणून सोड...", असं म्हणून अफ़ियानं मुलांबरोबर जिना उतरायला सुरूवात केली.
अचानक एका अनोळखी अस्वस्थतेनं प्राजक्ताला घेरून टाकलं.
सकाळपासून बाहेरचे सगळे व्यवहार तर सुरळीत चालू असलेले वाटतायत. नाहीतर पेपरवाल्यानं तरी काहीतरी सांगितलंच असतं. तो रेल्वे स्टेशनवरून पेपर घेतो तेव्हा अशा बातम्या त्याला तर कळतातच. मग स्वतःच्या अशा अवस्थेतही तीन मजले चढ-उतर करण्याइतकी अफ़ियाचीच का हुलहूल चाललीय? का सायो आणि तुषारप्रमाणे तिच्याही मनात ‘तेच’ आहे?
मुलं, शाळा याबाबतीत निर्धास्त, निश्चिंत असल्याचं आपण अफ़ियाला दाखवलं खरं पण... पण खरंच ते तसं आहे का? तो खराखुरा निर्धास्तपणा म्हणायचा की सत्य स्विकारायला दिलेला नकार?
या प्रश्नाला त्वरित कुठलंच उत्तर का देत नाहीय आपलं मन?
सायोचं ‘मेज्जर राड्या’चं बेधडक भाकीत, तुषारची धुसफूस, अफ़ियाची नकळत चाललेली घालमेल आणि आपलं अजूनतरी निश्चिंत असलेलं मन, यापैकी नक्की काय खरं? कशावर विश्वास ठेवू? काहीच कळत नाहीय...
स्वतःच्याच विचारात प्राजक्ता आत वळली खरी पण घराचं दार तिनं तसंच उघडं ठेवलं. अफ़ियाची आई समोरच बसलेली असताना त्यांच्या तोंडावर दार लावून टाकणं तिला प्रशस्त वाटलं नाही.
दरम्यान तुषारची कपड्यांना इस्त्री करून झाली होती. पेपर चाळायला थोडी सवड मिळतेय हे लक्षात येताच त्यानं बाहेर येऊन टी-पॉयवरचा पेपर उचलला.
पाठोपाठ प्राजक्ताला स्वयंपाकघरात एक आवाज ऐकू आला... दार ढकलून धाडकन लावून घेतल्याचा...!!
----------
प्राजक्तानं अफ़ियाच्या दारावरची बेल वाजवली. त्यासरशी आतून धावत येऊन कौस्तुभनंच दार उघडलं आणि आपल्या घराचं कुलूप उघडून दे म्हणून तिच्याकडे लग्गा लावला. त्यानं आदल्या दिवशी रंगवलेलं एक चित्र त्याला त्याक्षणी सालेमला दाखवायचं होतं म्हणजे दाखवायचं होतं. प्राजक्तानं मुलांना स्वतःच्या घराचं दार उघडून दिलं आणि किल्ली लॅचमधून काढून घेऊन ती पुन्हा अफ़ियाच्या घरात शिरली.
अफ़िया स्वयंपाकघरात होती. आत जाऊन प्राजक्तानं मिरच्या-कोथिंबीर, नाडीचं बंडल आणि ओडोमॉस तीनही वस्तू तिच्याकडे सोपवल्या.
"थॅन्क्स!"
"अशा अवस्थेत तर शत्रूला सुध्दा मदत करावी माणसानं. त्यामुळे दर दर वेळेला थॅन्क्स म्हणायची गरज नाहीय, बरं का.", प्राजक्ता लटक्या रागात म्हणाली. त्यावर अफ़िया प्रसन्न हसली.
अफ़ियाचा नवरा घरात तिला काडीचीही मदत करायचा नाही. त्यामुळे विशेषतः तिचे दिवस भरत आल्यापासून प्राजक्ता बाहेर जाताना तिला न चुकता बाहेरून काही आणायचंय का ते विचारायची. ती सांगेल त्या किरकोळ चार दोन वस्तू तिला आणून द्यायची.
"हो गयी रिझर्वेशन्स?"
"हो, झाली बाई! थेट गाडी असली की बरं असतं. नाहीतर मुंबईमार्गे दोन गाड्या बदलून जावं लागतं."
अफ़ियानं पुढे केलेला थंडगार पाण्याचा ग्लास हातात घेऊन प्राजक्ता तिथेच थोडावेळ टेकली.
"बाहेर... ठीकठाक आहे का सगळं?" अफ़ियानं चौकशी केली.
तिला ‘हो’ असं उत्तर देताना प्राजक्ताची जीभ जरा अडखळलीच. कालच्या ‘भारत बंद’नंतर आज म्हटलं तर सगळं ठीकठाक होतं पण...
हिला सांगू की नको?
काय सांगणार म्हणे? नेहमीचं नारळांचं दुकान आज अचानक बंद होतं म्हणून?
बाजारातलं पूजा साहित्य विकणारं ते एकमेव बर्‍यापैकी दुकान होतं. फक्त तोच एक दुकानदार प्राजक्ताला गुढीपाडव्याला साखरेच्या गाठी आणि लक्ष्मीपूजनाला लाह्या-बत्तासे आणून द्यायचा. नाहीतर त्या त्या सणाला या वस्तू इतरत्र कुठेही मिळायच्या नाहीत. शिवाय उत्तम प्रतीचे नारळही फक्त तोच विकायचा.
आजही प्राजक्ता तिथे नारळ आणायलाच गेली होती. पण दुकान बंद होतं. बाजूच्या बोळकांडीतच दुकानदाराचं घर होतं. गाडी सुरू करता करता तिनं तिथेही डोकावून पाहीलं. तिथेही शुकशुकाटच होता.
तिच्या मनात नसत्या शंकेची पाल चुकचुकली. मनाला एक विचित्र ताण जाणवायला लागला. टी.व्ही.वरच्या बातम्यांमधून, पेपरमधून गेले दोन दिवस ज्या भयंकर घटना ऐकायला-वाचायला मिळतायत त्या आता आपल्याही उंबऱ्यापाशी येऊन ठेपल्या की काय? तो नारळवाला दुकानदार तर दाढी राखणारा आणि पांढरी टोपी घालणारा होता! मग इथे नक्की काय घडलं असेल काल?
स्वतःच्या मनातली खळबळ प्राजक्तानं पुन्हा एकदा बाजूला सारली... आणि ते ही अफ़ियाला कळू न देता. पण त्यासाठी तिला फार प्रयास पडले.
आपण या अशा इथे एका परधर्मीय शेजारणीच्या घरात बसलोय, दोघींची मुलं खेळतायत... वरकरणी तरी सगळं ठीकठाकच आहे की! मग तरी मनावर हा ताण का? या कुटुंबाचं परधर्मीय असणं आजच प्रकर्षानं जाणवायचं काय कारण?
सुरूवातीचं एक-दीड वर्षं संपूर्ण मजल्यावर फक्त आपणच होतो. नंतर एकाशी दोन घरं झाली, मुलांच्या दंग्यामुळे जरा सामसूम तरी कमी झाली. ही चांगली गोष्ट नव्हती का?
की आपलं हे असं गुण्यागोविंदानं राहणं अपरिहार्यतेचा एक भाग होता? आहे?
"आज सुबह सुबह मेरी सास का फोन आया था दिल्लीसे...", अफ़ियाच्या या वाक्यानं प्राजक्ताच्या विचारांची साखळी तुटली. "...इथे स्टेशनजवळ फातिमानगर आहे ना, तिथे माझ्या सासर्‍यांच्या एका जुन्या मित्राची बहीण राहते. तर, काही दिवसांसाठी हे घर बंद ठेवून तिथे जाऊन रहा असं सांगत होत्या मला... मागेच लागल्या होत्या."
प्राजक्ताच्या छातीत धडधडलं.
"मैंने बोला, ये तो हम हरगीज़ नहीं करेंगे! गेली पाच सहा वर्षं ज्यांच्या संगतीत चोवीस तास राहिलो अशा शेजारपाजार्‍यांवरच कसोटीच्या क्षणी अविश्वास दाखवायचा? मला मुळीच पटणार नाही ते आणि जमणार पण नाही! मी त्यांना स्पष्ट सांगून टाकलं - नशीबात जे असेल ते होईल, असं घर बंद ठेवून वगैरे काहीही फरक पडणार नाही..."
अफ़ियाचे ते उद्गार ऐकून लगेच काय प्रतिक्रिया द्यावी ते प्राजक्ताला उमगेना. पण आपल्याला हायसं वाटलंय हे मात्र तिच्या लक्षात आलं.
इतक्यात तिला कौस्तुभची हाक ऐकू आली, "आईऽऽ, आज्जीचा फोन...".
तशी हातातला पाण्याचा ग्लास पटकन खाली ठेवून ती उठली आणि स्वतःच्या घरात येऊन तिनं रिसीव्हर कानाला लावला. फोनवर तिची आई होती. आईचा आवाज ऐकूनच तिला जरा बरं वाटलं.
"आज कौस्तुभ घरात कसा काय? तुमच्या इथल्याही शाळा-बिळा बंद आहेत?"
"हो. दोन दिवस बंदच आहेत. परवा सकाळीही अर्ध्यातून सोडून दिलं होतं मुलांना. त्यादिवशी बस आली तेव्हा मी नेमकी बाहेर गेले होते. पण अशा वेळी तो थांबतो शेजारी."
"आजही बाहेर गेली होतीस वाटतं? मगाशी फोन उचलला नाहीस तो?"
"हो, रिझर्वेशन्स करायची होती ना. गर्दी होती चिकार, पण पुढच्या महिन्याची २७ तारखेची तिकिटं मिळालीयेत."
"कौस्तुभनं बरं तुला त्रास दिला नाही ते..."
"अगं, नाही, आजही त्याला शेजारीच ठेवून गेले होते."
".........."
"आई, एकदम गप्प का झालीस?"
"तुला माहितीये त्याचं कारण..."
"आई, प्लीजऽऽ, तुझ्या मनातले हे विचार काढून टाक."
"काढून काय टाक? दोन दिवस तिकडच्या काय एकएक भयंकर बातम्या ऐकायला मिळतायत. अशा वेळेला तरी थोडी विचारपूर्वक पावलं उचलत जा गं जरा! कायम स्वतःचंच खरं करायचं असं करून कसं चालेल?"
"आई, आता यावरून आपलीही वादावादी होणार असेल तर मी फोन ठेवते."
"ए, चिडू नकोस बाई, मला काळजी वाटते म्हणून बोलले. म्हणून मी आधी ह्यांनाच म्हणत होते फोन करून तिच्याशी बोला म्हणून. पण ते ही तुझेच वडील! योग्य वेळी योग्य निर्णय घ्यायला ती समर्थ आहे म्हणे."
"यस्स्‌! दॅट्स माय बाबा!"
"हो! आला लगेच पुळका बाबांचा! तुम्ही दोघं मिळून मला एकटी पाडता ..."
"एकटी कुठली? तुझा लाडका जावई आहे ना तुझ्या पाठीशी खंबीरपणे उभा... तू नुसती एक हाक दे, तो येईलच लगेच धावत!"
"हो मग! आसपास घडणार्‍या घटनांचं त्यालाच भान आहे जास्त... अगं हो, काल रात्रीचा सायलीचा टॉक-शो पाहिलास का? छानच झाला. विषय हाच होता."
"नाही ना अगं! शेवटी शेवटी पाहिला थोडा. कौस्तुभ काल झोपलाच नाही लवकर. पण तुषार बघत बसला होता. तसंही त्याला सायोची मतं नेहमीच पटतात!"
"तुषार कसा आहे? ऑफिस चालू आहे का त्याचं?"
"हो! गेलाय की आज ऑफिसला."
"काळजी घ्या गं बाई. आणि सांभाळून रहा. अच्छा, ठेवते फोन."
"अच्छा."
रिसीव्हर ठेवून देताना प्राजक्ताच्या चेहऱ्यावर खिन्न हास्य पसरलं.
हे काय चाललंय सगळं? तिकडे अफ़ियाची सासू तिला सांगतेय शेजार्‍यांपासून सावध रहा. इकडे आपल्या आईचंही तेच! पण इथल्या दैनंदिन आयुष्यात ते खरंच शक्य आहे का याचा विचार कुणीच करत नाहीय.
आता ‘तिकडे’ परिस्थिती कशी असेल? तिचा हात चटकन्‌ टी.व्ही.च्या रिमोटकडे गेला. पण तिनं तो लगेच मागेही घेतला. टी.व्ही. लावून तरी काय करायचं? सगळ्याच झाकोळून टाकणार्‍या बातम्या, उत्साहवर्धक काहीच नाही...
अचानक झोपेतून जाग यावी आणि हे दुःस्वप्न एकदाचं संपावं असं प्राजक्ताला वाटून गेलं. तशाच खिन्नतेत ती संध्याकाळच्या स्वयंपाकाच्या तयारीला लागली.
दोन्ही मुलं आतल्या खोलीत चित्रं रंगवत बसली होती. स्वयंपाकघरात प्राजक्ताची चाहूल लागताच कौस्तुभ हातातला रंगीत खडू तिथेच टाकून तिच्या मागे मागे स्वयंपाकघरात आला.
"आई, भूक..."
"थांब, लाडू देते."
लाडूचं नाव ऐकताच सालेमही पळत स्वयंपाकघरात आला. त्याला प्राजक्तानं केलेले मुगाचे लाडू खूप आवडायचे.
"आंटी, मुझे भी चाहिये लाडू।"
"हिंदी में तो उसे लड्डू कहते हैं ना?", कौस्तुभनं लगेच सालेमची चूक सुधारली.
प्राजक्ताला ते ऐकून हसू आलं. तिनं दोन वाट्यांमधे एकएक लाडू काढला आणि दोघांसमोर धरला. वाटीत अपेक्षित मुगाच्या लाडूऐवजी रव्याचा लाडू दिसल्यावर सालेमनं हात मागे घेतला आणि "ये सफ़ेदवाला मुझे नहीं अच्छा लगता..." असं म्हणून तो पुन्हा आतल्या खोलीत निघून गेला. लगेच तो ही लाडू मटकावून कौस्तुभही त्याच्या पाठोपाठ गेला.
तितक्यात प्राजक्ताच्या दारावरची बेल जोरजोरात वाजली. एकदा, दोनदा, चारदा... प्राजक्ता बाहेर येईपर्यंत ती वाजतच राहिली. सोबत अफ़ियाच्या हाकाही ऐकू येत होत्या.
प्राजक्ताच्या काळजाचा ठोका चुकला. त्वरेनं आणि लटपटत्या हातानं तिनं दरवाजा उघडला.
"प्राजक्ता, जल्दी आओ। लगता है हमारे यहा भी कुछ दंगाफ़साद शुरू हो गया है।", असं म्हणून अफ़िया घाईघाईत तिच्या हॉलच्या खिडकीच्या दिशेनं गेली. स्वतःचे भरत आलेले दिवस, खालच्या गुळगुळीत फरशीवरून पाय घसरण्याची शक्यता या कशाकशाचंही तिला भान नव्हतं.
प्राजक्तानं खिडकीजवळ जाऊन ती दाखवत होती त्या दिशेला डोकावून पाहिलं. काही अंतरावर आकाशात काळ्या धुराचे लोट उठले होते. ठिकाण फारसं लांबवरचं वाटत नव्हतं. ते साधारण कुठल्या भागात असेल याचा दोघी विचार करत असतानाच रस्त्यावरून अग्निशमन दलाच्या दोन गाड्या जोरजोरात आवाज करत गेल्या. त्यांच्यापाठोपाठ पोलिसांच्या दोन गाड्याही सायरन वाजवत गेल्या.
"काय झालं असेल गं तिथे?", अफ़ियानं कापऱ्या आवाजात विचारलं. प्राजक्तानं तिच्याकडे चमकून बघितलं. फोनवर आपल्या सासूला प्राप्त परिस्थितीची स्पष्ट कल्पना देतानाच्या धीरोदात्तपणाचा लवलेशही आता तिच्या चेहऱ्यावर नव्हता.
त्याक्षणी एक प्रश्न प्राजक्ताचं काळीज चिरत गेला - अफ़ियाला आपल्या संगतीत असुरक्षित वाटत असेल का?
‘काटकोनातली शेजारीण’मधला गमतीचा भाग जाऊ दे, पण खरंच आपली अस्तित्त्वं एकमेकींना छेदतायत का? भविष्यात छेदणारेत का?
काटकोन करणार्‍या दोन रेषांनी एकमेकींचं अस्तित्त्व तर मान्य केलंय; पण आडवी रेष आपल्याला व्यवस्थित तोलून धरेल याची उभ्या रेषेला खात्री वाटतेय का? आणीबाणीची परिस्थिती उद्‌भवली तरी डावी-उजवीकडे न झुकता आपला कणा ताठ राहील याची तिला शाश्वती वाटतेय का?
आडव्या रेषेला उभ्या रेषेचा भार असह्य झाला तर...? आणि त्यापायी काटकोनाचं मिळालेलं लेणं तिनं झुगारून द्यायचं ठरवलं तर...?
तुषारनं काल आपल्याशी किती वाद घातला - तू फार आदर्शवादी विचार करतेस, प्रत्यक्षात जग असं नसतं, जरा भानावर ये, आसपास काय चाल्लंय, मी काय म्हणतोय त्यावर प्रॅक्टिकली विचार कर!
प्रॅक्टिकली विचार कर म्हणे! सुक्याबरोबर ओलंही जळतं, त्यामुळे काडी लावण्यापूर्वी क्षणभर विचार करावा हा प्रॅक्टिकल विचार नाही?
आपापल्या जागी प्रत्येकजण बरोबरच असतो. मग कुणाचा ऍटिट्यूड चुकीचा? सुवर्णमध्य काढायचा कसा आणि कुणी?
आत्ता इथे तुषारही असता तर? हे धुरांचे लोट आणि अफ़ियाचा कावराबावरा चेहरा पाहून त्याला मनातून आनंदाच्या उकळ्या फुटल्या असत्या??
डोक्यात विचारांचं काहूर, काहूर उठलं होतं... मेंदूला बधीर करणार्‍या अनेक प्रश्नांचा नुसता गुंता झाला होता.
रोजची संध्याकाळची कामंही एकीकडे आवाज देत होती. संकट अथवा सोहळा, सोयर असो वा सुतक, तिन्ही त्रिकाळ पोटाची खळगी तर भरायलाच हवी...!
स्वयंपाक उरकल्यावर प्राजक्ता कौस्तुभला गोष्टींचं पुस्तक वाचून दाखवत बसली होती. एकीकडे ती तुषारचीही वाट बघत होती. संध्याकाळच्या त्या काळ्या धुराची दृष्यं अजूनही नजरेसमोरून हटत नव्हती. इतक्यात फोन वाजला. फोनवर तुषारच होता.
"हॅलो, तुषार, अरे आज संध्याकाळीऽऽ..."
"मी काय सांगतोय ते ऐक आधी... इथे हाय-वे वर दोन ट्रक जाळलेत आणि रस्ता बंद आहे असं कानावर आलंय. बहुतेक कर्फ्यू लागलाय. इथे नक्की काही कळायला मार्ग नाहीय. आम्ही सगळे अजून कंपनीतच आहोत. एच.आर.ची सगळी लोकं पण थांबलीयेत. खबरदारीचा उपाय म्हणून एकेकट्यानं कुणीही घरी जाऊ नका असं सांगितलंय आम्हाला. शक्य झालं तर मी जरा उशीरानंच येईन घरी. नाहीतर इथेच राहीन. तुम्ही दोघं जेवून घ्या. माझी वाट बघू नका."
"अरे, पण तुषार, तुझ्या जेवणाचं..."
"माझ्या जेवणाची चिंता तू करू नकोस गं! आम्ही बघू, इथे काहीतरी करू..." असं म्हणून तुषारनं फोन ठेवून दिला.
प्राजक्ताचे पाय क्षणभर लटपटले.
जाळपोळ...
कर्फ्यू...
खबरदारीचा उपाय...
तिच्या डोक्यात प्रतिध्वनी उमटत राहीले.
अनिश्चितता, धाकधूक यांनी मनात धुमाकूळ घालायला सुरूवात केली.
----------
अचानक प्राजक्ता झोपेतून दचकून जागी झाली. अंथरुणातच ताडकन्‌ उठून बसली. उशाशी ठेवलेलं गजराचं घड्याळ तिनं अंधारात डोळ्यांजवळ धरलं. तीन वाजत होते. म्हणजे तुषार घरी येऊन जेमतेम तास दीडतासच झाला होता. आल्याआल्या त्यानं अंथरुणावर अंग टाकलं होतं. ताटकळत त्याची वाट बघत जागत बसलेल्या प्राजक्तालाही लगेच झोप लागली होती...
आपल्याला नक्की कशामुळे जाग आली? बेल वाजली का? की आपल्याला भास झाला? तिच्या लक्षात येईना. तिनं मान वळवून पाहिलं. तुषार आणि कौस्तुभ गाढ झोपेत होते. त्यांची झोप चाळवलेली नाही म्हणजे आपल्याला भासच झाला असेल असं मनाशी म्हणत प्राजक्तानं कौस्तुभच्या अंगावरचं पांघरूण सारखं केलं आणि ती आडवी झाली. जेमतेम एखादं मिनिट गेलं असेल आणि बेल पुन्हा वाजली - दोन-तीनदा. अर्धवट झोपेत प्राजक्ता पुन्हा दचकली. म्हणजे मगाशी आपल्याला भास झाला नव्हता तर...
तिनं दबक्या आवाजात तुषारला हाक मारली. हलवून जागं केलं.
"तुषार, कुणीतरी बेल वाजवतंय..."
त्यालाही दोन क्षण काही उलगडेना.
"दूधवाला असेल."
"अरे नाही! आत्ताशी तीन वाजलेत फक्त..."
तेवढ्यात तिसर्‍यांदा बेल वाजली.
"कोण असेल आत्ता? बघ ना जरा..."
हेलपाटत तुषार उठला आणि बाहेर दाराशी जाऊन त्यानं कानोसा घेतला. प्राजक्ताही त्याच्यापाठोपाठ बाहेर आली.
"कौन है?"
"मैं हूं, सालेमकी नानी..."
अफ़ियाच्या आईचा आवाज ऐकताच स्वतःशीच काहीतरी पुटपुटत तुषार मागे वळला. त्याच्या त्रासिक चेहऱ्याकडे दुर्लक्ष करत प्राजक्तानं पुढे होऊन दरवाजा उघडला. अफ़ियाची आई अस्वस्थपणे दारात उभी होती. चेहरा कावराबावरा होता.
"क्या हुआ?"
"अफ़ियाला त्रास व्हायला लागलाय. आत्ता हॉस्पिटलला न्यावं लागणार आहे..."
ते ऐकून प्राजक्ता एक क्षणभर गडबडली. मनात शब्दांची जुळवाजुळव करत राहिली. पटकन्‌ निर्णय तर घ्यायलाच हवा होता.
"तुम्ही तयारी करा निघायची, तुषार गाडीतून येईल तुम्हाला सोडायला..."
"अफ़िया म्हणतेय, हवं तर आमच्या कारमधून जाऊ या."
"नाही, नाही, त्याची काही गरज नाही. आमच्या गाडीतून सोडेल तो तुम्हाला."
हायसं वाटल्याप्रमाणे अफ़ियाची आई घरात गेली.
प्राजक्ता अपेक्षेनं मागे वळली. तुषार हॉलमधल्या सोफ्यावरच मागे डोकं टेकून डोळे मिटून बसला होता.
"तुषार..."
"तिचा नवरा काय करतोय? झोपलाय वाटतं डाराडूर..." तसाच तुसडा चेहरा, आवाजाला तीच ती निराळी धार!
"शूंऽऽ, हळू जरा! अरे, तो बंगलोरहून आला नाहीय अजून..."
"का? इतके दिवस असतात का ऑफिसची कामं? की इकडच्या बातम्या ऐकून घाबरून दडून बसलाय अजून तिथेच?? फालतू बेजबाबदारपणा सगळा..."
"तुषार, प्लीजऽऽ...", मनावर शक्य तितका ताबा ठेवत प्राजक्ता म्हणाली, "तुझी ती फडतूस, फालतू वगैरे विशेषणं तात्पुरती बाजूला ठेव. आत्ता ती केवळ एक अडलेली बाई आहे आणि तिला आपल्या मदतीची गरज आहे. समजलं? तरीही तुझी इच्छा नसली तर सांग. मी जाते गाडी घेऊन तिच्याबरोबर. तू थांब मुलांजवळ..."
----------
"काय झालं? मुलगा की मुलगी?"
ऑफिसमधून घरी आल्याआल्या बूट-मोजे काढण्यापूर्वीच तुषारकडून या प्रश्नाची प्राजक्ताला मुळीच अपेक्षा नव्हती. अफ़ियाला आणि तिच्या आईला तिर्‍हाईतासारखं हॉस्पिटलमधे पोहोचवून अर्ध्या तासात घरी परतलेला हाच का तो आपला नवरा असा तिला प्रश्न पडला.
"मुलगी! पण आधी बाहेर परिस्थिती कशी आहे ते सांग. मी आज दिवसभरात बाहेर पडलेच नाही."
"ठीकठाक वाटतंय सगळं. बरीचशी दुकानं-बिकानं उघडलेली होती. कर्फ्यू तर काल रात्रीही नव्हताच. नुसतीच अफवा होती. तिकडेही निवळतंय ना सगळं आता हळूहळू..."
"हं! संपू दे हे आता एकदाचं..."
"चहा कर ना मस्तपैकी आलं घालून... कालच्या जागरणानं डोकं दुखतंय."
"तुषार, थॅन्क्स... काल माझं ऐकलंस त्यासाठी!"
"असू दे, असू दे! तू मला एवढी दमदाटीच केलीस म्हटल्यावर कायऽऽ? अर्ध्या रात्री, तीन वाजता तुला एकटीला जाऊ देणार होतो का मी? नाईलाजच झाला ना माझा!", तुषारनं डोळे मिचकावत प्राजक्ताची समजूत काढण्याचा आव आणला.
डबडबत्या डोळ्यांनी ती नेहमीप्रमाणे त्याच्या गळ्यात पडली.
(समाप्त)

Comments

aativas said…
फारच सुरेख आहे कथा.. माणसांच्या मनं अशी परिस्थितीनुसार बदलत जातात.. हा संघर्ष एवढयात संपेल अशी काही चिन्हे नाहीत हे आपले दुर्दैवच आहे!
Unknown said…
katha chhan jamli aahe. mala aavadli. keep it up!
aativas, खरं आहे तुमचं म्हणणं. प्रतिसादाबद्दल धन्यवाद.
चित्रा, प्रतिसादाबद्दल धन्यवाद.

Popular posts from this blog

अस्तब्धतेचे स्तब्ध क्षण

पुस्तक परिचय : The Far Field (Madhuri Vijay)

पुस्तक परिचय : Prisoners of Geography (Tim Marshal)